'' ΑΘΑΜΑΝΤΙΟ ''  μυθολογικό μονοπάτι

   Ο Αθάμαντας ήταν ο ιδρυτής και ο πρώτος βασιλιάς της Άλο. Έτσι δυο αδέλφια, παιδιά του Αίολου και εγγόνια της Οθρηίδας ο Κρηθέας και ο Αθάμαντας, ίδρυσαν τις δυο σπουδαιότερες και γειτονικές πόλεις, την Ιωλκό και την Άλο, προδρόμους των δύο σημερινών πόλεων του νομού Μαγνησίας Βόλου και Αλμυρού.
Ο Αθάμαντας παντρεύτηκε την Νεφέλη και απόκτησε τον Φρίξο και την Έλλη. Αργότερα, όταν πέθανε η Νεφέλη, ο Αθάμαντας παντρεύτηκε την Ινώ και απόκτησε τον Λέαρχο και τον Μελικέρτη και αργότερα παντρεύτηκε την Θεμιστώ και απόκτησε τον Λεύκωνα, τον Ερύθριο, τον Σχοινέα (που έχτισε τις πόλεις Σχοίνος και Σχοινούντας της Βοιωτίας) και τον Πτώο.
   Η Ινώ μισούσε τα παιδιά της Νεφέλης και ήθελε να τα σκοτώσει. Σκέφτηκε λοιπόν ένα καταχθόνιο σχέδιο - έπεισε τις γυναίκες της πόλης, να ψήσουν κρυφά από τους άντρες το σιτάρι, που ήταν προορισμένο για σπορά, με αποτέλεσμα αυτό να μη φυτρώνει.
   Τότε ο Αθάμας έστειλε απεσταλμένους στους Δελφούς για να ρωτήσουν την αιτία της ακαρπίας και τον τρόπο με τον οποίο θα απαλλάσσονταν από αυτήν.
Όταν όμως επέστρεψαν οι απεσταλμένοι, η Ινώ τους έπεισε να αλλοιώσουν τον χρησμό και να απαντήσουν : «ότι παύσεσθαι την ακαρπία, εάν σφαγή Διΐ ο Φρίξος»
Ο Αθάμας αναγκάστηκε να εκτελέσει τον χρησμό μετά από πίεση και του λαού του και μετέφερε τον Φρίξο στο Ιερό του Λαφυστίου Διός . Αλλά τη στιγμή πού ήταν έτοιμος να κάνει τη θυσία, η μητέρα του Νεφέλη τον άρπαξε μαζί με την Έλλη και « παρ' 'Ερμού λαβούσα  χρυσόμαλλον  κριόν έδωκεν  ύφ' ού φερόμενοι δι' ουρανού  γήν  υπερέβησαν και θάλασσαν »

                                                        ΜΥΘΟΙ για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ του ΑΘΑΜΑΝΤΑ

   Σύμφωνα με τον περίφημο γραμματικό Αρίσταρχο, ο Σοφοκλής, στο δεύτερο έργο του με τίτλο «Αθάμας», που δε σώθηκε, έλεγε ότι αιτία της ακαρπίας της γης δεν ήταν το καβούρδισμα του σπόρου από τις γυ­ναίκες της Άλου. Η Νεφέλη, που ήταν θεά των βροχών (νέφος - Νεφέλη) έπιασε τον άντρα της Αθάμαντα ν' απιστεί και γι' αυτό θύμωσε και για τιμωρία κράτησε τα σύννεφα και δεν επέτρεπε να πέσει βροχή.
   Έτσι πλέον η γη δεν κάρπιζε και η πείνα άρχισε να βασανίζει τους κατοίκους της περιοχής.
Οι άνθρωποι και τα παιδιά τους πεινούσαν και πέθαιναν. Για να εκδικηθούν την Νεφέλη οι κάτοικοι της Άλου για το κακό που τους έκανε, έπιασαν να θυσιάσουν τα παιδιά της τον Φρίξο και την Έλλη. Έτσι μόνο θα καταλάβαινε η Νεφέλη τι σημαίνει να βλέπεις τα παιδιά σου να πεθαίνουν. Θα έπρεπε να δει και τα δικά της παιδιά να πεθαίνουν.
   Κατά μια άλλη εκδοχή του μύθου η Νεφέλη που  ήταν θεά των νεφών και της βροχής, της τόσο ευεργετικής για τους γεωργούς, ήταν μητριά του Φρίξου. Έτσι σύμφωνα με την άποψη αυτή, η ξηρασία και η ακαρπία της γης της Άλου ως φυσική συνέπεια της αναβροχιάς  οφειλόταν στο μίσος της Νεφέλης κατά του Φρίξου, ο οποίος είχε αρνηθεί τις ανήθικες προτάσεις της. Ως θεά λοιπόν των νεφών και της βροχής η Νεφέλη έπαψε να στέλνει τη βροχή στη γη και άρχισε  η ακαρπία των χωραφιών.

   Σύμφωνα με έναν άλλο  μύθο το μίσος της μητριάς του Φρίξου, της Ινώς  για τον Φρίξο και την Έλλη δεν οφειλόταν στο ότι αυτή ήθελε να εξοντώσει τον Φρίξο για να γίνουν διάδοχοι του θρόνου τα δικά της παιδιά.  Άλλος ήταν ο λόγος. Η μητριά του Φρίξου, η Ινώ τον ερωτεύθηκε και επειδή ο Φρίξος δεν ανταποκρίθηκε στις ανήθικες προτάσεις της μητριάς του αυτή τον κατηγόρησε στον πατέρα του ότι αυτός της επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς. Άλλος μύθος αναφέρει ότι  η Δημοδίκη ήταν γυναίκα του Κρηθέα που ήταν αδελφός του Αθάμαντα.
Και για τη Δημοδίκη. λοιπόν, έλεγαν ότι ερωτεύτηκε τον ανεψιό της Φρίξο και επειδή αυτός δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτα της η Δημοδίκη τον κατηγόρησε στον άντρα της τον Κρηθέα ότι της επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς.
Ο Κρηθέας μαρτύρησε, όσα ψέματα του είπε η γυναίκα του στον Αθάμαντα απαιτώντας να τον τιμωρήσει.


   Τον Αθάμαντα και όλη του την οικογένεια, όπως έλεγαν άλλοι μύθοι, τους μισούσε πολύ η θεά Ήρα και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τους κάνει κακό. Το μίσος της Ήρας οφειλόταν στο ότι ο Αθάμαντας και η γυναίκα του είχαν δεχτεί ν' αναθρέψουν αυτοί τον θεό Διόνυσο, τον οποίο αυτή μισούσε πολύ, γιατί ήταν νόθος γιος του άντρα της, του Δία.
   Για να μη γίνεται μάλιστα αντιληπτός ο Διόνυσος στο παλάτι του Αθάμαντα  τον ανάτρεφαν ντυμένο, λέει η σχετική μυθολογική εκδοχή, σαν να ήταν κορίτσι. Γι’αυτό και καταδιώχτηκαν σκληρά από την Ήρα. Τους έκανε να πέσουν σε φοβερή μανία με αποτέλεσμα πάνω στη μανία τους να σκοτώσουν, ο μεν Αθάμαντας τον Λέαρχο η δε Ινώ να πέσει στη θάλασσα μαζί με τον Μελικέρτη και να πνιγούν. Οι άλλοι θεοί τους λυπήθηκαν και τους μεταμόρφωσαν σε θαλάσσιους θεούς. Η Ινώ έγινε η θεά Λευκοθέα και ο Μελικέρτης έγινε ο θεός Παλαίμονας. Η Ινώ σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου, ήταν κόρη της Αρμονίας, η οποία ήταν κόρη της Αφροδίτης. Έτσι όταν η Ινώ έπεσε στη θάλασσα, η γιαγιά της, η Αφροδίτη, παρακάλεσε τον Ποσει­δώνα κι αυτός τους μεταμόρφωσε σε θαλάσσιους θεούς. Η Ινώ έγινε η θεά Λευκοθέα και ο Μελικέρτης ο θεός Παλαίμονας.

   Σύμφωνα μ' ένα μύθο τον οποίον παρουσίασε ο Ευριπίδης στο δράμα του «Ινώ», το οποίο δυστυχώς χάθηκε, όταν ο Αθάμαντας παράτησε την Ινώ για χάρη της τρίτης γυναίκας του της Θεμιστώς, η Ινώ μεταμορφώθηκε σε δούλη και παρουσιάστηκε στην Θεμιστώ ζητώντας δουλειά. Η Θεμιστώ  χωρίς να γνωρίζει ποια ήταν αυτή που της ζητούσε δουλειά, την πήρε στην υπηρεσία της και την όρισε παραμάνα των παιδιών της. Στο σπίτι του Αθάμαντα όμως η Ινώ αναγνωρίστηκε από τον Αθάμαντα και άρχισαν πάλι οι δυο τους τις παλιές ερωτικές τους σχέσεις. Στο σπίτι του Αθάμαντα, μαζί με τα παιδιά της Θεμιστώς, μεγάλωναν και τα παιδιά της Ινώς που είχαν παραμείνει εκεί όταν την έδιωξε ο Αδάμαντας. Έτσι η Ινώ ως υπηρέτρια τώρα και συγχρόνως παραμάνα, μαζί με τα παιδιά της Θεμιστώς περιποιούνταν και μεγάλωνε και τα δικά της παιδιά. Η Θεμιστώ που δεν ήξερε ποια ήταν η δούλη που μεγάλωνε τα παιδιά της  θέλοντας να εξοντώσει τα παιδιά της Ινώς έδωσε διαταγή στην Ινώ, όταν τα παιδιά θα πέσουν το βράδυ να κοιμηθούν στα κρεβάτια τους να φορέσει σκουρόχρωμα νυχτικά στα ξένα παιδιά, δηλαδή στα παιδιά, της Ινώς. και ανοιχτόχρωμα στα δικά της παιδιά, δηλαδή στα παιδιά της Θεμιστώς. Είχε σκοπό τη νύχτα να σκοτώσει τα παιδιά της Ινώς και χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς έκανε, μαρτύρησε τον σκοπό της αυτόν στην Ινώ καλώντας την να συνεργαστεί μαζί της στο φονικό. Η Ινώ για να γλιτώσει τα παιδιά της από το κακό που τα περίμενε, έκανε το αντίθετο από ό.τι της είπε η Θεμιστώ. Έτσι η Θεμιστώ, χωρίς να γνωρίζει τι είχε γίνει, τη νύχτα σκότωσε πάνω στον ύπνο τους τα δικά της παιδιά και άφησε άθικτα τα παιδιά της Ινώς.

    Άλλοι τα έλεγαν διαφορετικά. Όταν ο Αδάμαντας έμαθε από την υπηρέτρια τη συνομωσία της Ινώς, έπιασε την Ινώ και την παρέδωσε στον Φρίξο να την τιμωρήσει αυτός όπως έπρεπε.
Ο Φρίξος έπιασε την Ινώ και ετοιμαζόταν να την σκοτώσει.
Ο Διόνυσος όμως, από ευγνωμοσύνη προς την Ινώ, τη γυναίκα η οποία τον είχε αναθρέψει, επενέβη την τελευταία στιγμή και την γλίτωσε από το κακό που την περίμενε.
Ύστερα καταδίωξε τον Φρίξο και την Έλλη να τους πιάσει και να τους τιμωρήσει όπως τους ταίριαζε.
Κυνηγημένοι, λοιπόν, από τον Διόνυσο, για ν' αποφύγουν την εκδίκηση του, κατέφυγαν στην Κολχίδα ο Φρίξος και η αδελφή του και όχι για άλλο λόγο.
 

                                  βιβλιογραφία: Βίκτωρ Κ. Κοντονάτσιος-Η περιοχή του Αλμυρού στην αρχαία Μυθολογία