*ΣΟΥΡΠΗ*

    Γεωγραφική Παρουσίαση

     Σας καλοσωρίζουμε στο Δήμο Σούρπης!!!

    Η Σούρπη απέχει από την Αθήνα 275χλμ. και από τη Θεσσαλονίκη 250χλμ.  Η κοντινότερη πόλη είναι ο Βόλος σε  απόσταση 50χλμ. Αποτελεί οικισμό της επαρχίας Αλμυρού, του Νομού Μαγνησίας που βρίσκεται στο Ν.Α. άκρο της Θεσσαλίας και Ν.Α. του Αλμυρού. Ο πληθυσμός της Σούρπης κυμαίνεται στους 2.000 κατοίκους.

   Ονομασία του χωριού

     Η ονομασία του χωριού δεν είναι απολύτως ξεκάθαρη. Υπάρχουν όμως δύο εκδοχές που έχουν καταγραφεί  έως σήμερα:

Ø    Προήλθε από την  αρμένικη λέξη «σουρπ» που σημαίνει άγιος. Αυτή η ονομασία καθιερώθηκε από τον Αρμένιο στρατηγό Ρουπένη στις αρχές του 11^ου  αιώνα. Η ερμηνεία της ονομασίας διατυπώθηκε από τον Κωνσταντίνο Δημοκωστούλα στη δεκαετία του 1950.

Ø    Στις ιστορικές πηγές αυτής της εποχής αναφέρεται ένας βενετσιάνος στρατιώτης, με το όνομα Δημήτριος Σούρπης. Αργότερα εγκαταστάθηκε ένας κτηνοτρόφος με επώνυμο Σούρπης με την οικογένειά του και τα κοπάδια του, ανατολικά του Αλμυρού. Στους πρόποδες του Κοκκινόβραχου, στη πλαγιά επάνω από το χωριό, πιθανόν από τα μέσα του 14^ου αιώνα και μετά έκτισαν τα μαντριά τους για να ξεχειμωνιάζουν τα κοπάδια τους. Αργότερα ο μικρός κτηνοτροφικός αυτός οικισμός έγινε μόνιμος και έτσι δημιουργήθηκε η Σούρπη. 

   Η Σούρπη στην Εθνική Αντίσταση

     Η συμμετοχή της Σούρπης στην Εθνική Αντίσταση, στοίχισε σε ανθρώπινες ζωές. Οι συμπατριώτες μας που χάθηκαν στη διάρκεια της Κατοχής 1941- 44 ( ως αντάρτες του ΕΛΑΣ, αλλά και ως αθώα θύματα) ήταν οι εξής:

1.    Δημαρέλος Στέργιος

2.    Νασιούλας Χρήστος

3.    Παπατριανταφύλλου Δημήτρης

4.    Χασάπης Θωμάς

5.    Γκράτσας Γιώργος

6.    Λογγίτσης Θανάσης

   Η Καζάρμα της Σούρπης

    Ήταν στρατιωτικό μεθοριακό φυλάκιο των Τούρκων στη συνοριακή γραμμή( 1830-1881 ). Ονομάζεται έτσι από την ιταλική   λέξη caserma, που σημαίνει στρατώνας. Βρίσκεται στην μέση του κάμπου της Σούρπης, στη θέση Πελαλίστρα.

   Τα πηγάδια του χωριού

     .Πηγάδι του Μήτσι(ου)

   Ανοίχτηκε γύρω στον 16^ο αιώνα, όταν έφυγαν οι κάτοικοι από το παλιό χωριό στη Ντάμτσα και νοτιότερα προς τη  σημερινή πλατεία. Είχε πολύ νερό αφού περνούσε ποτάμι από τον πυθμένα του. Πολύ παλιά στη δεξαμενή του γινόταν ο Αγιασμός των Φώτων. Αρκετοί θυμούνται το μεγάλο πλατάνι που σκίαζε το χώρο γύρω από το πηγάδι και ότι τα καλοκαιρινά βράδια η δροσιά του χωριού έφερνε πολλούς εκεί, για συζητήσεις και για αναψυχή με τραγούδια της παρέας. Σήμερα όμως, το πηγάδι είναι ερειπωμένο.

     .Πηγάδι του Στεφανή

    Ονομάστηκε έτσι από αυτόν που το άνοιξε και το έχτισε. Ήταν μάστορας ο ίδιος, έμενε πάνω από το πηγάδι και το άνοιξε το 19^ο αιώνα. Σήμερα είναι ανακαινισμένο.

     .Πηγάδι του Ιμπραήμ

   Όπως παραδέχονται όλοι ήταν το ομορφότερο του χωριού, με σκιερό πλάτανο στη μέση της αυλής που το περιέβαλε. Ονομάστηκε έτσι από τον Οθωμανό μάστορα πηγαδιών Ιμπραήμ που το κατασκεύασε. Είχε βάθος γύρω στα 22 μέτρα.

     .Πηγάδι του Οντά

    Οντάς είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει δωμάτιο. Η προφορική παράδοση μιλάει για τον Ισμαήλ, μάστορα πηγαδιών που έμενε στον Κισλά, που το άνοιξε και το έχτισε. Ο σεισμός του 1955-57 στέρεψε το νερό του πηγαδιού, που ήταν σχετικά γλυφό. Από τότε ο χώρος αχρηστεύτηκε και το 1986 ανακαινίστηκε από την κοινότητα Σούρπης. Το βάθος του ήταν γύρω στα 18μ. Στα τρία από τα τέσσερα πηγάδια που σώζονται, φαίνονται μέχρι σήμερα οι αυλακιές από τα σχοινιά, στο στόμιο του πηγαδιού, με τα οποία κατέβαζαν τους κουβάδες στο πυθμένα και αντλούσαν το νερό. Επίσης, δίπλα σε κάθε πηγάδι, διακρίνονται οι λεκάνες, στις οποίες ποτίζονταν τα ζώα.

   Οι ναοί και τα εξωκκλήσια της Σούρπης

     .Ο ναός της Αγίας Παρασκευής

    Η πολιούχος Αγία στο νέο χωριό έγινε η Αγία Παρασκευή. Ο ομώνυμος ναός δέσποζε πάντα στην πλατεία της Σούρπης. Είχε κτισθεί επί Τουρκοκρατίας. Μέχρι πρόσφατα υπήρχε η εικόνα της Αγίας, του 1759, σε σπίτι στη Σούρπη. Στην εικόνα υπήρχε η χρονολογική αφιέρωση για σωτηρία των κατοίκων από επιδημία. Ο παλιός ναός γκρεμίζεται γύρω στο 1938 και αρχίζει η ανέγερση του σημερινού ναού. Έτσι αποφασίστηκε να κτισθεί στο ρυθμό της βασιλικής με τρούλο. Τα ιερά λείψανα που φιλοξενεί ο ναός είναι του Αγ. Χαραλάμπους, του Αγ. Στυλιανού, του Αγ. Νεκταρίου, των Αγ. Αναργύρων.Η μνήμη της Αγίας τιμάται στις 26 Ιουλίου, με μεγάλη θρησκευτική και λαϊκή πανήγυρη στον τόπο μας. Την παραμονή της γιορτής γίνεται περιφορά της εικόνας της Αγ. Παρασκευής στους κεντρικούς δρόμους.

     .Ο ναός του Αγίου Γεωργίου

     Ο ναός κτίσθηκε το 1892 όπως μαρτυρεί η επιγραφή στην είσοδό του. Ο ναός κτίσθηκε από τους Ζαπανιώτες μαστόρους, από πέτρα, στο ρυθμό του ορθογώνιου σταυροειδή ναού. Τα 1907 ολοκληρώθηκε το εσωτερικό του ναού. Χαρακτηριστικό του είναι ο νάρθηκάς του σπάνιο για ναό του 20^ου αιώνα. Το 2000 κατασκευάστηκε το Ενοριακό Πνευματικό Κέντρο, δίπλα στο ναό. Ονομάσθηκε Ευγενίδειο προς τιμήν της ευεργέτισσας του τόπου μας, κα Ευγενία Τσούκα. Ο ναός γιορτάζει στις 23 Απριλίου.

     .Ο ναός του Αγίου Δημητρίου

    Κτίστηκε τον 11^ο αιώνα, την εποχή που ιδρύθηκε η Σούρπη. Στα τέλη του 19^ου αιώνα είχε ερειπωθεί. Είναι ένας απλός ορθογώνιος ναός, με χαρακτηριστικό ψηλό καμπαναριό στην είσοδο της αυλής του. Ο ναός λειτουργεί στις 26 Οκτωβρίου στη μνήμη της γιορτής του Αγίου.

*Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΤΖΕΛΑΣ*

    Η  Αμαλιάπολη  ή αλλιώς Μιτζέλα βρίσκεται στο νομό  Μαγνησίας. Δημιουργήθηκε το έτος 1834 από πρόσφυγες της  Παλαιάς Μιτζέλας του Πηλίου  αλλά και μερικούς άλλους από χωριά της ανατολικής Θεσσαλίας που ήταν υπό Τουρκική σκλαβιά. Η παλαιά Μιτζέλα καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους το καλοκαίρι του 1828 με αποτέλεσμα όσοι επέζησαν ή δεν αιχμαλωτίστηκαν να πάρουν τα γυναικόπαιδα τους και να καταφύγουν στη Σκόπελο οπού και έμειναν για 7 χρόνια .Το 1834 ύστερα από σκληρή προσπάθεια κατάφεραν να αγοράσουν τη δυτική παραλία του Παγασητικού που ονομαζόταν <<Μονολιά>> και με την κρατική συμπαράσταση να φτιάξουν νέα οικισμό, που ονομαζόταν <<Mονολιά>> ή αλλιώς «Νέα Μιτζέλα» αλλά το 1839 πήρε την ονομασία «Αμαλιάπολη» προς τιμή της πρώτης βασίλισσας της  Ελλάδος Αμαλίας .Το 1837 ανακηρύχθηκε δήμος. Το κράτος ίδρυσε Τελωνείο,Λιμεναρχείο,Στρατώνα για τη στρατιωτική φρουρά και αργότερα Δημοτικό Ταχυδρομείο.Τον Ιούνιο του 1845 επισκέφτηκε την κωμόπολη η  βασιλική οικογένεια όπου με τη βοήθεια της  βασίλισσας δημιουργήθηκε ξεχωριστό σχολείο με 2 τάξεις. Στη διάρκεια της διαμονής τους οι κάτοικοι  της  Ν.Μιτζέλας  διακρινόμενοι για την ευσέβεια  τους έχτισαν σε εξοχικές περιοχές και κοντά στη θάλασσα εξωκλήσια. Το έτος 1857 ολοκληρώθηκε το κτίσιμο της πρώτης εκκλησίας, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Το 1833 επί Δημαρχίας του Δημήτριου  Γριζάνου παραγγέλθηκε στην Τήνο η κατασκευή του μαρμάρινου Τέμπλου του ναού. Την δημιουργία αυτή ανέλαβε ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς και τη τοποθέτησή του ο καλλιτέχνης Γιώργος Λυρίτσης. Τα λεφτά που δόθηκαν για την κατασκευή του ήταν 1900 δραχμές.

    Το 1920 επί αρχιερατείας Δημητριάδου  Γερμανού Μαυρομάτη μεταφέρθηκε στο ναό η εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας κατόπιν υπόδειξης του αρχιδιακόνου  Σοφρωνίου Κ. Χρυσοχού. Την εικόνα την είχαν μεταφέρει στην Ελλάδα Ρώσοι ιερομόναχοι, μετά την επικράτηση του κομμουνισμού στη  Ρωσία το 1917 και βρισκόταν στη Μητρόπολη Δημητριάδος. Καθιερώθηκε από τη χρονιά εκείνη (1920) να τελείται τοπική πανήγυρις προς τιμήν της ιερής εικόνας την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

    Το 1973 ύστερα από δωρεά του Στεφάνου Ιωάννου Σίσκου ο οποίος δώρισε την πατρική του κατοικία στην Εκκλησία, κατασκευάστηκε ο Τρούλος της και έγιναν έργα συντηρήσεως της. Σήμερα η Αμαλιάπολη  αποτελεί διαμέρισμα του Δήμου Σούρπης. Συνεχίζει την πορεία  της ναυτικής παράδοσης και της ιστορίας της. Έχει αναπτυχθεί σε παραθεριστικό  κέντρο που προσελκύει πολλούς ντόπιους και ξένους τουρίστες.

*ΔΡΥΜΩΝΑ*

    Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για το πότε πρωτοκατοικήθηκε το χωριό. Φημολογείται ωστόσο ότι αρχικά το όνομα «Δρυμώνα» ανήκε σ’ έναν οικισμό λίγο έξω από το σημερινό χωριό όπου σήμερα βρίσκονται οι καλλιεργούμενες εκτάσεις της περιοχής. Η Δρυμώνα είναι ένα ημιορεινό χωριό που αν και βρίσκεται στους πρόποδες βουνού μόνο αποκομμένο δεν είναι, καθώς έχει άμεση πρόσβαση στο εθνικό δίκτυο. Επιπλέον βασικό προνόμιο των κατοίκων είναι το γεγονός ότι συνδυάζουν βουνό και θάλασσα  αφού οι κοντινές αποστάσεις τους το επιτρέπουν. Οι κάτοικοι του χωριού ανέρχονται στους 300 περίπου ενώ πολλοί περισσότεροι είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους της Δρυμώνας. Από αυτούς τους κατοίκους οι περισσότεροι ασχολούνται με τη γεωργία αλλά και την κτηνοτροφία ενώ υπάρχουν και κάποιοι που προτίμησαν να ασχοληθούν με κάτι έξω από  το χωριό παραμένοντας  όμως κάτοικοι του και απαρτίζοντας το νέο δυναμικό του. Πέρα από την ενορία μας, της Κοίμησης της Θεοτόκου, στο χωριό υπάρχουν πολλά εξωκκλήσια διάσπαρτα στους αγρούς αλλά και στους δρόμους του χωριού. Αν και είναι χωριό, η Δρυμώνα, εξακολουθεί να προσελκύει επισκέπτες αφού πολλοί είναι αυτοί που επιθυμούν σπιτική φιλοξενία και ηρεμία σε περίοδο διακοπών.